کد مطلب:270718 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
زمان ظهور
علی (علیه السلام) در حكمت دیگری می فرماید:
«فاذا كان ذلك ضرب یعسوب الدین بذنبه، فیجتمعون الیه كما یجتمع قزع الخریف» [1] .
«آن گاه كه شرایط فراهم شود، رهبر جهانی خیمه دین را به پا می دارد، و در این موقع مؤمنان به سرعتِ ابرهای پاییزی به دور او جمع می شوند».
این حجّت خائف كه ناشناخته مانده، تا كی خائف و بی قرار و مضطرب و مترقّب است؟ حجاب و ظلمت جهل و ستم، چه هنگام درهم پیچیده می شود؟ انسان ها تا كی سرگردان خواهند ماند؟ و این صبح كی ظاهر خواهد شد؟
آن گاه كه مشیّت حق بر این امر تعلّق گیرد. آن گاه كه دنیا چون شتر بچه دار تندخو به سوی فرزندش بازگردد و توده ها یا با ظلم فراگیر، و یا با معرفت و عقل و فهم متزاید، از وضع موجود ناراضی و از عالم محسوس دلتنگ و به دنبال وضع مطلوب و گرایش به غیب باشند، آن هنگام كه این شرایط فراهم شود، و دل ها دروازه هایشان را بر حجّت غائب بگشایند، آن گاه امام و سلطان و پیشوای دین ظاهر و مستقر ومشهور می شود و خیمه دین را به پا می دارد و پرچم توحید را به اهتزاز درمی آورد، مانند ملكه زنبورانی كه بعد از مدّتها سیر و جا به جایی با دیدن جای مناسب در آن جا مستقر می شود.
«فاذا كان ذلك ضرب یعسوب الدین بذنبه، فیجتمعون الیه كما یجتمع قزع الخریف» [1] .
«آن گاه كه شرایط فراهم شود، رهبر جهانی خیمه دین را به پا می دارد، و در این موقع مؤمنان به سرعتِ ابرهای پاییزی به دور او جمع می شوند».
این حجّت خائف كه ناشناخته مانده، تا كی خائف و بی قرار و مضطرب و مترقّب است؟ حجاب و ظلمت جهل و ستم، چه هنگام درهم پیچیده می شود؟ انسان ها تا كی سرگردان خواهند ماند؟ و این صبح كی ظاهر خواهد شد؟
آن گاه كه مشیّت حق بر این امر تعلّق گیرد. آن گاه كه دنیا چون شتر بچه دار تندخو به سوی فرزندش بازگردد و توده ها یا با ظلم فراگیر، و یا با معرفت و عقل و فهم متزاید، از وضع موجود ناراضی و از عالم محسوس دلتنگ و به دنبال وضع مطلوب و گرایش به غیب باشند، آن هنگام كه این شرایط فراهم شود، و دل ها دروازه هایشان را بر حجّت غائب بگشایند، آن گاه امام و سلطان و پیشوای دین ظاهر و مستقر ومشهور می شود و خیمه دین را به پا می دارد و پرچم توحید را به اهتزاز درمی آورد، مانند ملكه زنبورانی كه بعد از مدّتها سیر و جا به جایی با دیدن جای مناسب در آن جا مستقر می شود.
[1] نهج البلاغه، باتصحيح صبحي صالح، ص 517، ش: 1. مرحوم رضي اين حكمت را به عنوان اولين كلام غريب حضرت ذكر كرده است.